Vandaag zag ik op social media voorbijkomen dat de maand mei Mental Health Awareness Month is. Althans, in Amerika. Mental Health Awareness Month wordt sinds 1949 in mei in de Verenigde Staten gevierd.
En hoewel er in Nederland natuurlijk al veel aandacht is voor geestelijke gezondheid, mag dat van mij nog wel een beetje meer. Om het normaler te maken.
Zelf werk ik in de wereld van yoga, wellness en spiritualiteit, en ik merk dat daar nog best een taboe ligt op dingen als depressie, burn-out, angst en verslaving. En als er dan aandacht voor is, dan is het vaak zo’n verhaal van ‘ik voelde me heel slecht, maar yoga/meditatie/healing/mantra/tantra/etc heeft me gered en nu voel ik me beter dan ooit!’
Het moet gefixt
Het ‘slechte’ gevoel mag er niet zijn, en als het er dan toch is, dan moet het zo snel mogelijk gefixt worden. Beter je best doen met yoga, of harder mediteren dan maar. Maar je persoonlijke ontwikkeling is geen rechte lijn; heling en genezing vinden niet plaats als een lineair proces.
Soms overkomen je moeilijke dingen en voelt het of je weer terug bij af bent. Terwijl je dacht dat je nu toch echt van je ‘probleem’ af was.
Weg met het stigma
Laten we de maand mei daarom gebruiken om open en eerlijk te zijn met elkaar, te accepteren dat niet alles maakbaar is, en dat mentale gezondheid – net als fysieke gezondheid – niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Weg met dat stigma.
Ik heb een geschiedenis van depressie, angst en periodes van mateloosheid met alcohol.
Punt.